Met zinnen als: “De
wisseling tussen het fietsen en lopen is het lastigst” en “Eerst je helm
opzetten en dan pas de rest doen” en “Denk eraan om je helmbandje vast te
gespen” begon ik aan mijn eerste run-bike-run. Deze run-bike-run is natuurlijk
nog niet het echte werk, maar het is wel een aardige opstart. De onderdelen
apart doen levert mij geen problemen op. Thuis komen na een lekker eind fietsen
of lopen en dan op de bank in slaap vallen: is wat ik normaal doe. Nu moest ik
na een eindje lopen nog fietsen en dan nog een eindje hardlopen. De afstanden
bleven beperkt tot respectievelijk 4 kilometer hardlopen, 7 kilometer fietsen
en dan nog 2 kilometer hardlopen. De run-bike-run vond plaats in het bos. Dat
is op zichzelf een zeer uitdagende omgeving en al helemaal als het bos op de Utrechtse
heuvelrug ligt.
Het parcours lag er uiteindelijk
prima bij. Ik schrijf eindelijk omdat de run-bike-run al enkele malen
uitgesteld was. Sneeuw, dooi en weer een pak sneeuw gooide roet in het eten.
Maar zaterdag was de dag dat het lopen-fietsen-lopen door gaan mag.
Om 10:00 uur precies
schoot de wedstrijdleiding een kleine dertig man het bos in. Direct werden de
kuitspieren aangesproken, want de eerste klim diende zich aan. We zouden deze
klim nog een paar keer tegenkomen, omdat we meerdere rondjes moesten lopen. Ik
maakte snel met deze heuvel de afspraak dat we elkaar geen pijn zouden gaan
doen.
Na de klim bracht een
slingerend stuk ons over een vlak gedeelte van het parcours. Daarna een beetje
op en af om vervolgens weer af te dalen naar de begaande grond. De eerste ronde
zat er op, de tweede ronde volgde. De heuvel en ik hielden ons aan onze
afspraak op elkaar geen pijn te doen. Ondanks dat andere mensen mij links er
rechts inhaalde, kreeg ik er toch best wel wat aardigheid in. Fijn stukje lopen
dan een beetje fietsen, wat kan mij gebeuren? De tweede rondje liep ik in een
snellere tijd dan het eerste rondje. Bij de wissel verloor ik veel tijd want ik
had natuurlijk nog geen ervaring. Daarbij was ik ook heel druk om alle adviezen
op te volgen. Helm op, bandje vast, schoenen wisselen, lopen en niet rennen in
het parc fermé en pas op de fiets springen na de lijn, schoten door mijn hoofd.
Gelukkig ging alles goed
en kon ik aan de fietsronde van 7 kilometer beginnen. Gelukkig lag mijn vriend
nog op dezelfde plek. Hierdoor wist ik dat ik juist moest schakelen wilde ik in
een beetje vloeiend de heuvel op komen. Zonder een centje pijn kwam ik de
heuvel op, even goed op de bordjes letten, dat scheelt omrijden en proberen om
iemand in te halen. Je bent er tenslotte toch en het is en blijft wel een
wedstrijd. Beetje tempo erop en goed sturen want een boom terug koppen is tijd
technisch niet handig. Bergje af, groot verzet schakelen en weer klein verzet
schakelen bij de berg op. Bij het naar een kleiner verzet schakelen voor de
klim ging het mis. Het grote buitenblad wilde niet meer naar binnen.
Materiaalpech dat betekent uit het zadel en rammen om maar niet te hoeven
lopen. Dat wil je niet helemaal niet als de fotograaf bovenop de heuvel foto’s
staat te maken van de klim. Met heel veel moeite kwam ik boven. Gelukkig was
dit de laatste klim want het parc fermé lag
na de afdaling te wachten. Fietsschoenen uit, helm af, onderkant van de sokken
takjes en zand vrij maken, want ik was mijn evenwicht verloren, hardloopschoenen
aan en weg. Popelepee, wie prikt er duizend naalden in mijn kuiten en wat is er
gebeurd met de afspraak dat de heuvel en ik elkaar geen pijn zouden doen? De
heuvel was verworden tot de Alpe d'Huez. Na veel pijn en
moeite kwam ik boven. Daar aangekomen duurde het nog een halve kilometer voor
mijn benen in de gaten hadden dat ik niet meer op de fiets zat. Na de halve
kilometer kwam ik beter in het loopritme en kwam mijn lach weer op mijn
gezicht. Na de laatste afdaling en het slingerpad had ik de finish in zicht.
Een klein sprintje en mijn eerste run-bike-run zat erop... Ik zal nog veel
moeten trainen maar de basis ligt er. Op naar Triatlon Veenendaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten