Nog een paar dagen en dan barst het sportieve
geweld in Veenendaal los. Meer dan 1000 triatleten gaan dan de uitdaging met
zichtzelf en de klok aan. Eén van deze sporters ben ik. In de vroege ochtend
werk ik mijn Olympische Afstand af.
Om deze afstand tot een succes te maken ben ik
van ver moeten komen. Nog geen jaar geleden sprak ik met mijzelf af om in 2013
echt werk te maken van mijn wens om succesvol aan een triatlon deel te nemen.
Op dat moment had ik geen idee hoe deze wens om te zetten in daden. Hoe mooi is
het dan dat je precies op dat moment de juiste mensen tegenkomt, die je op weg
kunnen helpen met de juiste training en voorbereiding?
Vanaf december vorig jaar ben ik vol overgave
met de triatlonafdeling van VZC gaan meetrainen. Niet dat het trainen altijd
vanzelf ging. In mijn hoofd maakte ik veel meer trainingsuren dan ik in
werkelijkheid deed. Mijn motivatie bleef onder in de tas zitten waardoor ik
mezelf niet van de bank kon krijgen. Was het goed gesteld met de motivatie, dan
gooide mijn agenda of opleiding roet in het eten. Ondanks deze ongemakken
maakte ik op alle drie de onderdelen progressie. Vooral het trainingsweekend in
maart heeft mij heel veel goed gedaan.
Trainen is leuk maar aan wedstrijdjes meedoen
is leuker! Waar ik al heel snel achter kwam, was dat ik bij
trainingswedstrijdjes van VZC het woord “training” wel weg kon laten.
Triatleten van VZC zijn fanatiek en gaan voor de overwinning. Of dat nu de
eindoverwinning, de overwinning op zichzelf, of een overwinning op een directe
concurrent is: maakt voor de VZC triatleet niet uit. Met deze wedstrijdjes
leerde ik ook hoe je jezelf het beste kon positioneren met het zwemmen, je het
beste kon wisselen en tegenslagen kon incasseren. Want tegenslagen zijn er zat
en niemand blijft daar van gevrijwaard. Lekke banden op het meest vervelende
moment, plotselinge blessures of lastige concurrenten die je met hardlopen
voorbij komen zijn maar een paar dingen die je dag goed kunnen verpesten.
Bijzondere momenten laten de vervelende
momenten in de schaduw staan. Vele mooie momenten zijn er veel meer en blijven
ook veel langer hangen. Mijn eerste echte 1/8ste wedstrijdtriatlon
van Nijkerk is een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Het gevoel dat ik
kreeg toen ik na de kwart triatlon van Deil over de finish kwam is ook zo een
onvergetelijk moment. Maar eigenlijk vond ik het mooier om iemand te zien
finishen in Deil na een lange periode van een vervelende blessure. De weg die
zij aflegde om over de streep te komen was een weg van doorzetten, focussen en
incasseren. Drie andere onderdelen maar dezelfde uitkomst: namelijk een
overwinning op jezelf.
Zo zal Veenendaal zaterdag ook vele winnaars
kennen en dan heb ik het niet over de kerels en meiden die op het podium staan,
die krijgen genoeg terechte roem en faam. Nee, ik heb het over de scholieren
die hun eerste 1\16de triatlon gaan volbrengen. Over de triatleten
die na een lange weg van herstel toch over de streep komen. Dus eigenlijk over
iedereen die zaterdag 31 augustus zichzelf overwint.
Geen enkele overwinning of wedstrijd kan
plaatsvinden zonder vrijwilligers. De mannen en vrouwen die voor dag en dauw
het parcours opbouwen, die je de weg wijst als je het zwemwater uitkomt en die
aan het eind van de dag alles weer opruimen. Zonder deze helden gebeurt er
zaterdag helemaal niets.
Ik wens jullie allen die meedoen veel succes
zaterdag. De supporters wil ik vragen om ons aan te moedigen, want wat hebben
we dat hard nodig! De vrijwilligers wil ik nu alvast bedanken. Zoals
al geschreven: zonder jullie geen Twinfield Triatlon Veenendaal.
Blijft het hierbij? Gedurende het jaar ben ik door zoveel mensen gewaarschuwd dat er geen grotere verslaving is dan een het meedoen aan een triatlon. Tegen deze mensen wil ik zeggen: " jullie hebben gelijk." Op zaterdag 14 september sta aan de start van de halve triatlon van Almere...
