zaterdag 30 mei 2015

Het grote gevoel was weg


Het is niet te trainen en toch oh zo belangrijk voor een elke sporter. Soms is het heel klein, soms heel groot. De laatste paar weken was het zo klein geworden dat ik het een tijdje kwijt was. Alles was te veel. De afstand naar de voordeur te ver, het weer te slecht en het water te koud. Voor elk sprankje zin had ik een keur aan argumenten waar ik mij achter kon verschuilen. Was het niet de kleine generaal die zijn aandacht opeiste was het wel de voortuin waar ik het zo nodig van vond dat deze opgeknapt moest worden. Ik ging steeds meer lijken op het onderwerp van het boek dat  Yvonne Kroonenberg ooit schreef. Het boek met de veel zeggende titel: “Het zit op de bank en het zapt.”

De grote roerganger zag dit met lede ogen aan. Haar “stoere triatleet” verschrompelde tot een lusteloze vulling op de bank. Wat niet verschrompelde was mijn gewicht. Die maakte een groeispurt. Wat de grote roerganger ook probeerde, ik was niet tot enige actie te bewegen. Dreigen, motiveren en verleiden hadden geen enkele uitwerking. Ik zat waar ik zat en bleef daar zitten.

Tot vandaag de ommekeer kwam. Gisterenavond eindelijk de wekker gezet en de kleine generaal op het tweede plan. Vandaag moest en zou ik gaan zwemmen. De grote roerganger was even in verwarring maar was blij verrast te zien dat ik de wekker zette. Toegegeven, toen ’s morgens de wekker ging liet ik deze heel even op de snooze stand staan. Een bruuske klap op de wekker zette mij in de juiste versnelling. Klaar met uitvluchten en klaar stupide smoezen maar klaar om te zwemmen.

Tijdens het zwemmen kreeg ik het lek boven. Het antwoord op de vraag waarom ik “het” kwijt was vond ik ergens tijdens de 100 meter snelle borstcrawl en de 200 rustige borstcrawl. Ik was “het” kwijtgeraakt doordat ik geen uitdaging meer had. Ik ben niet de beste triatleet en zal dat ook nooit worden. Een plekkie op het ereschavot is voor mij net zover als de Maan. Je ziet de Maan wel maar je komt er nooit. Een halve triatlon volbracht ik enkele jaren geleden al, dus ook dat daagt mij niet uit. Een hele triatlon dan? Ja hallo, blijven we wel even realistisch. Daar moet je zo enorm veel voor doen en laten. De kleine generaal wil ik ook heel graag zien opgroeien. 

Maar waar ga ik “het” dan vandaan halen? Wie gaat mij dan opjutten, uitdagen en laten afzien? Kortom wie gaat mij voorzien van “het”? Degene die dat gaat doen ben ik zelf. Ik ga mijzelf uitdagen! Want wat mij ooit van “het” voorzag was ikzelf geweest. Als ik van mijzelf probeer te winnen door mijn eigen tijden aan te vallen, dan vind ik “het” vanzelf weer terug. Wat “het” gaat hand in hand met het plezier in sporten. Op de bank zitten is even leuk maar je wordt er lui en dik van en dat is iets wat de grote roerganger en ik niet goed vinden.

Dus hop van de bank af en gemotiveerd het zwembad in, de fiets op en de hardloopschoenen aan. Wat het is motivatie en motivatie train je niet, dat ben je…of niet!