De cijfers van 2013.

Nog een paar dagen voordat we door 2013 een streep kunnen halen. Iedereen is druk bezig om lijstjes op te maken die 2013 moeten representeren. Na 31 december weten we eindelijk wie de beste politicus van 2013 was, wat het woord van 2013 werd en of het weer nu te warm, te koud, te nat of te droog was. Zoveel gegevens helpen de balans op te maken van het oude jaar dat uitgeteld in het verleden ligt.

Ook ons cluppie kent lijstjes, heel veel lijstjes zelfs. Beroemd en berucht is de ranglijst die altijd keurig wordt bijgehouden door Ruud. Kort na elke clubwedstrijd komen  de eindresultaten en de nieuwe ranglijst per e-mail in de elektronische postbus. Elke keer is het weer spannend; heeft de directe concurrentie kunnen toeslaan? Bleek het gelukt om je positie op de ladder tot eeuwige roem te behouden of moest je toch een treetje terug doen?

Gedurende het jaar bleek er op een man binnen VCZ geen maat te staan. Met elke wedstrijd nam hij steeds meer afstand op zijn directe concurrentie. Al voordat Ruud klaar was met het pussen en minnen was het eigenlijk al uitgemaakt wie in 2013 de nieuw algemeen kampioen van VZC zou gaan worden. Marco Davelaar werd met een totaal van 1149 punten de nieuwe “baas” van VZC.

1149 Punten wat houdt dat eigenlijk in? 1149 punten dat is meedoen aan 33 activiteiten op de clubagenda en 8 activiteiten buiten de agenda. Dat houdt dus in dat je per wedstrijd / activiteit 28 punten moet pakken. Dat je uiteindelijk een afstand van ruim 28 kilometer moet zwemmen, 732 kilometer moet fietsen en dat top je af met ruim 463 kilometer hardlopen. Voor de iets langzamere rekenaar (incluis mijzelf) is dat dus ruim 1223 kilometer triatlonnen. Dat is dus van Veenendaal naar Madrid of Trondheim, dat ligt even aan uw eigen voorkeur.

Maar deze ene uitslag maakt nog geen lijstjes. Hieronder staan alle getallen die de deelnemers aan de verschillende wedstrijden bij elkaar hebben gesport. Hier gaan we dan;

-       28534 punten zijn er totaal door 150 mannen verzameld. Dat betekent per man gemiddeld 190 punten;

-       13 "Strijders" scoorden 0 punten;

-       In de categorie  “mannen 35-39 jaar” bleek de concurrentie (Marco niet meegerekend) moordend. Tussen de nummer 3 en 4 van die categorie zaten na een pittige strijd maar twee punten. Tussen de nummer 4 en 5 maar 8;

-       Bij de vrouwen mag met 775 punten Annemarie vd Berg zich kampioen noemen;

-       44 Vrouwen sprokkelde dit seizoen 7626 punten bij elkaar. Even snel rekenen: dus dat is dan 173 punten per vrouw;

-       Bij de vrouwen sprokkelde 10 strijders 0 punten bij elkaar;

-       De spanning om de categoriekampioen was bij de vrouwen sneller weg. De winnares staan ruim los van de directe concurrentie.

Tot zover de lijstjes van het clubkampioenschap, op naar de lijst van de prijzenpakkers. Dit zijn de leden van VZC die een kampioenschap of een bijzondere prestatie op zijn of haar konden schrijven.

De prijzenpakkers 2013;

-       Bij het NK + EK duathlon dat gehouden werd op 21 april viel de familie Egdom wel erg in de prijzen. Zowel vader als zoon werden kampioen in hun eigen klasse;

-       Op 26 mei werd Jorik van Egdom weer gehuldigd. Hij zag en overwon op de NK Sprint voor Jeugd & Junioren;

-       Tijdens de NK halve triathlon van Didam vielen verschillende VZC'ers in de prijzen. Zo mocht Manfred Boogaard in de categorie 45 een tweede prijs ophalen. Bij de mannen 50 werd er weer een Egdom kampioen. Bij de heren 60 was het Leo de Hartog die met een derde plek het ereschavot complementeerde;

-       Op 13 juli vond het Cross Triathlon in Kijkduin plaats. Ja, mensen het word saai maar ook hier stond er weer een lid van de familie Egdom te stralen op het erepodium. Jorik werd kampioen bij de heren 16. 6^de Werd Mark Hamersma bij de categorie U23. Bij de dames elite mocht Saskia Elemans een negende plek noteren;

-       Niet alleen in Nederland timmerde de van Egdompjes aan de weg ook in Ottawa weten ze nu wie Jorik van Egdom is. Hij werd daar tijdens het WK duathlon op 10 augustus kampioen in zijn eigen categorie; 

-       Is de familie Egdom de enige succesvolle familie binnen VZC? Nee, want het span Barel-Mulder liet tijdens het NK masters Olympische op 18 augustus van zich horen. In Klazienaveen betraden zowel Rob als Cora de hoogste trede van het erepodium. Met de aantekening dat Rob die dag ook overall de snelste was;

-       Ook tijdens de NK Cross Triathlon Vlaardingen was het team Barel Mulder paraat. Deze keer was Cora zo sportief om bij de dames iemand voor te laten gaan. Ook Rob was zo sportief om bij de overallstand iemand voor te laten gaan. Maar in zijn eigen categorie duldde hij niemand voor zich. Manfred werd knap tweede in de categorie heren 45. Bij de dames 40 sprak Saskia Elemans een woordje mee, zij werd tweede;

-       Het seizoen eindigt waarmee het begon; met de Egdompjes. Tijdens de NK masters Sprint in Maastricht pakte op 22 september Peter van Egdom de kampioenstitel in zijn eigen categorie.

Ik hoop dat de prijzenkast in huize Egdom groot genoeg is.

Was er dan alleen maar lief dat de klok in 2013 sloeg? Nee, ook leed viel VZC ten deel. De lijst van pleisterplakkers complementeert de eindlijsten van VZC. De namen van de ongelukkige laat ik achterwege, het leed echter niet. Hier gaan we;

-       In totaal zijn er drie sleutelbenen gebroken waarvan een dubbele breuk;

-       Drie mensen zijn van hun fiets gekletterd;

-       Een ander is met zijn net nieuwe racefiets aangereden door een auto;

-       Een long is geklapt;

-       Algemene rugklachten en een hernia maakt het sporten ook lastig;

-       Na een valpartij kon iemand door naar de gipskamer;

-       Een iemand zat met problemen aan knie, lies en kaak aan de kant;

-       Met een gescheurde achillespees knap je ook niet echt op;

-       Twee mensen hadden stress. Niet zozeer aan het hoofd maar wel een stressfactuur aan de voet en enkel. (Stressfactuur noemt men in de volksmond ook wel een overbelasting.)

Tot zover een kort overzicht van wat getallen. Ik ben mij er van bewust dat ik te kort schiet in de lijsten. Zo heb ik bijvoorbeeld geen overzicht gemaakt de mensen die dit jaar als vrijwilliger voor ons klaar stonden.

Kijk ik terug op mijn eigen seizoen, dan kan ik alleen maar heel erg tevreden zijn. Mijn grenzen kon ik verder verleggen dan ik in januari nog voor mogelijk achtte. Begon ik dit jaar voorzichtig met de Florijnloop, ik eindigde het seizoen met de halve triatlon van Almere. Grenzen verleg je niet zomaar, daar moet je hard voor werken en pijn durven leidde. Zwarte sneeuw heb ik Almere gezien, een dag regen op je kop gaat je niet in de koude kleren zitten, wel in je natte kleren. Maar de zoete smaak van overwinning maakt heel veel goed. Ik heb dan wel geen wedstrijden op mijn naam gezet, maar de overwinning op mijzelf is daarom niet minder zoet. 
Hebben al mijn inspanningen dan helemaal tot niets geleid? Nou het kopje prijzenpakkers is niet helemaal compleet. Tijdens dit seizoen maakte ik zoveel progressie dat dat opgevallen is bij de prijzencommissie van VZC. Door mijn deelname aan zoveel clubwedstrijden, triatlons (een keer zelf drie in een zeer korte periode) en de halve triatlon van Almere besloot de commissie mij tot "Rookie of the Year" uit te roepen. Op deze eretitel ben ik apetrots.

Als laatste wil ik iedereen een heel sportief 2014 wensen en dat al uw sportieve dromen maar uit mogen komen. 

Nog een paar nachten slapen...

Nog een paar dagen en dan barst het sportieve geweld in Veenendaal los. Meer dan 1000 triatleten gaan dan de uitdaging met zichtzelf en de klok aan. Eén van deze sporters ben ik. In de vroege ochtend werk ik mijn Olympische Afstand af.

Om deze afstand tot een succes te maken ben ik van ver moeten komen. Nog geen jaar geleden sprak ik met mijzelf af om in 2013 echt werk te maken van mijn wens om succesvol aan een triatlon deel te nemen. Op dat moment had ik geen idee hoe deze wens om te zetten in daden. Hoe mooi is het dan dat je precies op dat moment de juiste mensen tegenkomt, die je op weg kunnen helpen met de juiste training en voorbereiding? 

Vanaf december vorig jaar ben ik vol overgave met de triatlonafdeling van VZC gaan meetrainen. Niet dat het trainen altijd vanzelf ging. In mijn hoofd maakte ik veel meer trainingsuren dan ik in werkelijkheid deed. Mijn motivatie bleef onder in de tas zitten waardoor ik mezelf niet van de bank kon krijgen. Was het goed gesteld met de motivatie, dan gooide mijn agenda of opleiding roet in het eten. Ondanks deze ongemakken maakte ik op alle drie de onderdelen progressie. Vooral het trainingsweekend in maart heeft mij heel veel goed gedaan.

Trainen is leuk maar aan wedstrijdjes meedoen is leuker! Waar ik al heel snel achter kwam, was dat ik bij trainingswedstrijdjes van VZC het woord “training” wel weg kon laten. Triatleten van VZC zijn fanatiek en gaan voor de overwinning. Of dat nu de eindoverwinning, de overwinning op zichzelf, of een overwinning op een directe concurrent is: maakt voor de VZC triatleet niet uit. Met deze wedstrijdjes leerde ik ook hoe je jezelf het beste kon positioneren met het zwemmen, je het beste kon wisselen en tegenslagen kon incasseren. Want tegenslagen zijn er zat en niemand blijft daar van gevrijwaard. Lekke banden op het meest vervelende moment, plotselinge blessures of lastige concurrenten die je met hardlopen voorbij komen zijn maar een paar dingen die je dag goed kunnen verpesten.

Bijzondere momenten laten de vervelende momenten in de schaduw staan. Vele mooie momenten zijn er veel meer en blijven ook veel langer hangen. Mijn eerste echte 1/8^ste wedstrijdtriatlon van Nijkerk is een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Het gevoel dat ik kreeg toen ik na de kwart triatlon van Deil over de finish kwam is ook zo een onvergetelijk moment. Maar eigenlijk vond ik het mooier om iemand te zien finishen in Deil na een lange periode van een vervelende blessure. De weg die zij aflegde om over de streep te komen was een weg van doorzetten, focussen en incasseren. Drie andere onderdelen maar dezelfde uitkomst: namelijk een overwinning op jezelf.

Zo zal Veenendaal zaterdag ook vele winnaars kennen en dan heb ik het niet over de kerels en meiden die op het podium staan, die krijgen genoeg terechte roem en faam. Nee, ik heb het over de scholieren die hun eerste 1\16^de triatlon gaan volbrengen. Over de triatleten die na een lange weg van herstel toch over de streep komen. Dus eigenlijk over iedereen die zaterdag 31 augustus zichzelf overwint.

Geen enkele overwinning of wedstrijd kan plaatsvinden zonder vrijwilligers. De mannen en vrouwen die voor dag en dauw het parcours opbouwen, die je de weg wijst als je het zwemwater uitkomt en die aan het eind van de dag alles weer opruimen. Zonder deze helden gebeurt er zaterdag helemaal niets.

Ik wens jullie allen die meedoen veel succes zaterdag. De supporters wil ik vragen om ons aan te moedigen, want wat hebben we dat hard  nodig!  De vrijwilligers wil ik nu alvast bedanken. Zoals al geschreven: zonder jullie geen Twinfield Triatlon Veenendaal. 

Blijft het hierbij? Gedurende het jaar ben ik door zoveel mensen gewaarschuwd dat er geen grotere verslaving is dan een het meedoen aan een triatlon. Tegen deze mensen wil ik zeggen: " jullie hebben gelijk." Op zaterdag 14 september sta aan de start van de halve triatlon van Almere...

Drie in de pan

Aan het begin van het seizoen maakte mijn trainingspartner een programma dat mij klaar maakt voor de Olympische afstand van Veenendaal. Op papier zag het programma er redelijk goed te doen uit maar in de praktijk was het programma anders, vooral zwaarder. De zwaarte van het programma werd mij enkele weken geleden pijnlijk duidelijk. Binnen 7 dagen stonden 3 triatlons op het programma.

Met de flitstriatlon van Nijkerk trapte het programma af. Als ik de verschillende leden van VZC mocht geloven is de flitstriatlon een van leukere triatlons van het seizoen. De manier van starten maakt Nijkerk leuk. Bij een reguliere triatlon start je met de hele bups tegelijk. In Nijkerk wordt daarentegen elke deelnemer met een vertraging van 10 seconde weggestuurd. Het lijkt hiermee op een tijdrit. Je weet heel de wedstrijd niet in welke positie je ligt. De laatste man of vrouw kan heel goed als eerste eindigen en de eerste als laatste. Dat maakt het leuk maar ook lastig want de enige tegenstander ben jezelf. Het advies wat ik meekreeg was rammen, wat inhoud zwemmen, fietsen en lopen voor wat je waard bent. Probleem voor mij is dat ik nog geen idee heb tot hoever ik kan gaan of waar mijn grens ligt. Na het finishen had ik lucht over en nog wat sap in de benen. Kortom, in Nijkerk bereikte ik mijn grens niet.

Dan maar proberen de grens tijdens de tweede triatlon van Huizen te bereiken. In Huizen stond weer iets nieuws op mij te wachten: namelijk het open water zwemmen. Enkele weken eerder schafte ik mij een wetsuit op de Jeroen manier aan. Wat houdt de Jeroen manier in? Nou heel simpel. 1. Je gaat het internet op en zoekt een leuk pakkie uit. 2. Je vult de maten en je gewicht in. 3. Betaalt via iPay  4. Enkele dagen later ligt het pakket bij de buurvrouw. 5. Thuis open je het pakket thuis en past de wetsuit. 6. Met de wetsuit aan buig je een paar keer door de knieën  7. Je trekt een beetje aan het pak. En als laatst hang je het pak in de kast. In Huizen trok ik dus voor het echie het pak aan en dook voor het eerst met het wetsuit het water in. Gelukkig had ik wel ervaring met het zwemmen met een wetsuit anders was ik waarschijnlijk in de problemen gekomen. Nu kwam ik niet door het pak in de problemen,  maar door de hoge golfslag. Een pittige noordoosten wind dreef de golven namelijk hoog op. Tijdens de zwemtraining leerde de trainers ons om met je hoofd goed boven water, zeg maar de waterpoloslag, te zwemmen. Hierdoor lukte het mij om het zwemonderdeel goed door te komen. Het fietsen en het lopen leverde mij niet al te veel problemen op. Bereikte ik in Huizen dan mijn grens? Nou nee. Ondanks dat ik van te voren de fiets,- en looproute op het internet had bestudeerd vergiste ik mij. Ik dacht dat de finish ergens anders lag. Pas nadat ik hard werd ingehaald en ik verbaasd over een tijdswaarnemingsmat heen liep besefte ik mij dat die mat de finish was. Door deze vergissing hield ik energie over en had ik dieper kunnen gaan. 

Dan maar vlammen in Scherpenzeel waar op dinsdag VZC weer een triatlon verzorgde. Bereikte ik tijdens deze triatlon mijn grens? Jawel, hier ben ik goed in het rood gegaan. Waarschijnlijk hadden de voorgaande twee triatlons mijn batterij redelijk aangevreten. In het begin van de wedstrijd kon ik goed van voren meekomen maar bij het fietsen en helemaal bij het lopen moest ik de verschillende deelnemers voor laten gaan. Dat is zo frustrerend!. Ik probeerde bij mijn opponent aan te haken maar het lukte mij niet. Ondanks een verwoede poging liep Jakob steeds verder op mij uit. In eerdere rondes zag ik al dat hij op mij inliep maar mijn koppigheid hield ik Jakob een rondje achter mij. De ene laatste rondes was het gebeurd. Lichtelijk gefrustreerd van deze mentale tik kwam ik over de finish.

De dagen na het afwerken de drie triatlons viel ik vaak op de bank in slaap. Conclusie: ik heb mijn grens gezien, bereikt en overschreden. 

Tegen de verwachting in

Stipt 06:15 uur verscheurt het geluid van de wekker de stilte in de slaapkamer. Gelukkig rolde ik de avond voorafgaand aan de zaterdagochtendtraining op tijd de kroeg uit. Redelijk fit stapte ik uit bed en zette de gang in naar het koffiezetapparaat. Dat is één van de eerste dingen die ik na het wakker worden doe. Ondanks dat vele mij vertelde dat koffie voor het sporten niet slim is, kan ik een bak in de ochtend niet overslaan. Roken leerde ik mijzelf jaren geleden al af, maar een goeie bak koffie in de ochtend zal ik nooit kunnen weerstaan.

Terwijl ik mijn bakkie troost dronk zag ik door het raam dat de weermannen en vrouwen er naast zaten met de weersvoorspelling. In plaats van een zonnetje, keek ik tegen een troosteloze grijze lucht aan. Dat zou nog wat worden met de hardloopwedstrijd waaraan ik die middag aan mee zou doen. Dat was een latere zorg, eerst maar naar Veenendaal voor de zwemtraining.

Buiten gekomen woei een frisse stijve bries mij om de oren. Ik nam mij direct voor om bij thuiskomst de winterjas weer uit de kast te halen. Na een uur zat het er weer op en droop ik af naar huis.

In de loop van de ochtend voelde ik dat de zwemtraining mij toch meer had gekost dan ik in eerste instantie dacht. Mijn beide benen voelde ineens aan alsof ze in het beton waren gegoten. Daar bleef het jammer genoeg niet bij, want met het verstrijken van de uren voelde ik de energie uit mijn lichaam vloeien als een ballon die heel langzaam leegliep. Normaal helpt vijf minuten op de bank slapen hiertegen maar deze keer mocht ook dat niet baten. Dan maar de normale activiteiten oppakken. Dus: even over de markt gelopen, bakkie doen bij “De Kater” en dan via de Hoogstraat weer naar huis. Ook dat mocht niet baten, de ballon was leeg en bleef leeg. Nog twee uur voor de wedstrijd…

Twee uur, ik besloot dat snotteren en mezelf zielig vinden mij niet gingen helpen. Een Hollandse schop onder mijn kont zou dat waarschijnlijk wel doen. Dik ingepakt in mijn winterjas ging ik naar Rhenen. De aanblik van vele VZC’ers deed mij al direct een stuk beter voelen. Sommige hadden al gelopen want die deden mee aan de estafetteloop. Iets opgewekter haalde ik het startnummer op en maakte ik mij klaar voor de 10 kilometer van Rhenen. Om drie uur precies klonk het startschot. Ik weet niet waarmee ze schieten in Rhenen maar het grijze wolkendek brak open en een stralende zon kwam tevoorschijn. Met het verschijnen van de zon verdwenen mijn kwaaltjes. Snel schakelde ik een versnelling hoger. De weg ging direct ophoog, ondanks deze pittige klim voelde ik mij opperbest. De Utrechtsestraatweg voerde snel het dorp uit en via de Stokweg het bos in. De omgeving waarin ik liep gaf mij nog meer energie. Hardlopen is al leuk, maar lopen in een groene omgeving met een vriendelijk zonnetje op de kop maakt het zoveel leuker. Na de Stokweg sloegen we af linksaf de Defensieweg in. Op de Defensieweg lag het  keerpunt. Door dit keerpunt kon je de eerste lopers al weer terug zien komen. Het is dan altijd leuk om een Vzc’er op kop te zien lopen. Het was Sjoerd  die het deelnemersveld aanvoerde. Deze koppositie gaf hij tijdens deze wedstrijd niet meer uit handen. Met het volgen van de Autoweg kwam ik het bos uit. De Bergweg en de Beukenlaan bracht mij weer terug in de bebouwde kom. In het centrum van Rhenen was het nog een paar keer dalen en stijgen. Met het in zicht komen van de finish liep de weg nog één keer omhoog.  Na 46 minuten en beetje kwam ik over de streep. Dat was een stuk sneller dan ik ooit liep. Conclusie: een goeie schop onder de kont doet soms wonderen.