Runners
high.
Temperatuur tegen of net onder het vriespunt,
een waterig zonnetje en goede zin. Wat heeft de mens nog meer nodig om een
lekker eind hard te lopen? Voor mij stonden in ieder geval alle seinen op groen.
Ondanks dat ik nog niet zo heel lang in Wageningen woon, beschik ik wel over
een aardig arsenaal aan hardlooproutes. De loopafstanden variëren van vijf tot
twintig kilometer. Onder deze ideale omstandigheden koos ik voor een
middenafstand van ongeveer twaalf kilometer. Ongeveer twaalf kilometer omdat ik
van te voren nooit zeker weet of ik de bedachte route ook precies zo loop. Het
kan gebeuren dat ik zo lekker loop dat ik een extra straatje om ga, of juist
een straatje minder, omdat de knie niet wil meewerken.
De gekozen route voert mij van Wageningen naar
Nol in ’t Bosch. Dan door het bos om via het arboretum uit te komen bij de
Nederrijn en dan terug naar huis. Na het omkleden in sporttenue en het
activeren van Nike Running stapte ik de deur uit. Direct vulde mijn longen zich
met de frisse winterlucht. Even ging er een rilling over mijn rug. Het verschil
tussen de warme huiskamer en de koude buitenlucht was toch meer dan ik binnen
kon vermoeden. Met dit winterweer is het zaak niet te snel van start te willen
gaan. Eigenlijk start ik altijd behouden omdat ik van naturen een diesel ben.
Het duurt bij mij wat langer eer ik warm ben.
De eerste kilometers voerde mij de stad uit en
de Wageningse Eng in. Terwijl wolkjes adem de koude lucht ingeblazen werden, genoot
ik van het uitzicht. In de verte doemt het bos al op. Links en rechts van de
weg liggen verspreidt wat boerderijen terwijl het geblaf van een hond de stilte
verbreekt. Zodra de hond het wel genoeg vond en stopte met zijn waakzaamheden, keerde
de stilte terug in de Eng. Deze lekkere stilte wordt in de bossen alleen maar
sterker. Weinig mensen zijn in het bos te vinden. De eenzame zwijgende fietser
die een vrouw met hond passeert daargelaten. Na wat draaien en keren kom ik bij
de rotonde van de scheidingsweg uit. Na de rotonde neemt een smal pad mij mee
naar de plek waar tot voor kort het hotel op de berg stond. Het hotel bleek
niet opgewassen tegen de moderne tijd en moest plaats maken voor een modernere
variant. Het nieuwe hotel zou volgens de ontwikkelaars beter op het arboretum
moeten kunnen aansluiten. Prima deze natte kreet, als het maar niet mijn
hardlooprondje in de war gooit. Een van de mooie dingen van het arboretum zijn
de vergezichten. Op deze heldere winterdag zou je tot Nijmegen kunnen kijken. Verder
gaat het, trappetjes af en op naar de veerweg. De uiterwaarde zijn door de rijp
maagdelijk wit gekleurd. Heckrunderen die aan de oever van de Nederrijn staat,
steken scherp af tegen het witte decor. De schapen die onderaan de dijk staan,
zijn daarentegen minder goed te zien. Te horen des te beter want hun geblaad
verraad ze.
De natuur, de stilte en de rust die van deze
omgeving uitgaat, geeft mij vleugels. Gedachtes in mijn hoofd hebben vrij spel.
Problemen, stress of zorgen maken plaats voor euforie. Met elke kilometer
ontstaat het gevoel dat ik net iets boven het asfalt loop. Soms kost het meer
moeite om hard te lopen, vandaag niet. Vandaag gaat het als vanzelf.
Met een voldaan gevoel draai ik de straat in
die het einde van route inluidt. Zodra ik op “end race” druk feliciteert Paula
Redcliff mij met mijn beste tien kilometer ooit.
