Zwem-loop

Duatlon, run-bike-run, pentathlon en nog vele andere exotische namen worden gegeven aan verschillende vormen van combinatiesporten. Wat is er mis met de Nederlandse termen? Waarom niet gewoon ren-fiets-ren of vijfkamp of multisport. Boerenkool noemen we toch ook niet farmercabbage zoals we snert geen rubbish noemen. Gelukkig is er een vorm van multisport die gewoon de lading dekt: zwem-loop. Afgelopen zaterdag was het zover, ik zou mijn eerste zwem-loop in mijn multisportcarrière doen. Voordeel van veel dingen voor het eerst doen is dat ik bij elke nieuw "ding" een persoonlijk record vestig.

Het concept van de zwem-loop van zaterdag was simpel. Eerst 500 meter zwemmen in het binnenbad (zwem-loop is doorgaans geheel buiten) , dan hop-hop chop-chop omkleden en vervolgens als een haas 5 kilometer hardlopen rondom het zwembad. Tot zover het concept. Omdat de winter zich maar niet uit Nederland laat jagen besloot de wedstrijdleiding om 10 minuten omkleedtijd in te lassen. Dit om te voorkomen dat je met natte kleding de vrieskou in zou gaan. Met alle gevolgen van dien. Persoonlijk was ik wel blij met de 10 minuten omkleedtijd. Zo geoefend was en ben ik nog niet met wisselen. Toegegeven: ik heb thuis geoefend, maar dat omkleden is nog niet helemaal ingeslepen. Mijn evenwichtsgevoel is ver te zoeken en ik ga dan ook regelmatig hoppend op een been door de hele kamer heen. Het lukt mij maar niet om stilstaand op een been een broek aan te krijgen. En wat is het toch met natte voeten en een lange lycra hardloopbroek? Vooral de kleine teen is erg weerbarstig. Zo klein deze teen ook is, zo lastig is deze door een broek te krijgen, laat staan een sok. Dus ik was blij met die extra tijd.

Na het zwemmen, wat best aardig ging, begon het omkleden. De geroutineerde triatleten waren zo klaar en stonden al heel snel buiten, te warmlopen. Zelf had een minuut of zeven nodig om af te drogen, zwembroek uit , hardloopbroek en de rest van het looptenue aan te doen. Daarna nog even snel de schoenen aan en de veters vast en hop naar buiten. Daar werden de snelle jongens en meiden al weggeschoten voor hun 5 kilometer. Zelf moest ik 3 minuten wachten. Dat gaf mij de tijd om de concurrentie in te schatten. Wie wilde ik voor blijven en wie moest ik voor mij dulden? “Jeroen” riep de wedstrijdleiding en weg was ik. Binnen een kilometer werd ik al door drie heel snelle lopers ingehaald. Die drie had ik niet in de gaten gehad tijdens mijn concurrentie-inschatting. Het inhaal moment was direct het enige moment dat ik de drie zag, de rest van de 5 kilometer heb ik ze niet meer gezien. Heb ik zelf niemand in kunnen halen? Ja, drie lopers heb ik kunnen inhalen en…iemand met een kinderwagen maar die deed niet mee met de zwem-loop.

Na de finish was ik redelijk kapot. Ik wilde vlak voor de streep nog iemand inhalen maar die was toch echt te snel. Dit had  ik kunnen weten want de beste man haalde mij 750 meter voor de eindstreep in. Dat ging met zo een snelheid, dat ik wel stil leek te staan. Vlak voor de finish viel hij stil en ik dacht: “kom laat ik eens proberen hem nog op de meet te kloppen.” Dat ging net niet. Nou ja net niet, er zat nog een seconde of vijf tussen zijn finish en die van mij.

Een bak koffie en een speculaasje verder en ik voelde mij al weer een stuk beter. Wat mijn tijden zijn weet ik op dit moment nog niet. Vol spanning volg ik alle activiteiten in mijn elektronische postvak. Ik beloof mijn volgende blog te beginnen met de tijd die deed over deze geslaagde zwem-loop deed.