Wisseltraining.

Voordat ik de fiets opspring, overwin ik al heel wat opgaves. Vragen als: heb ik de juiste kleding aan? Waar zijn mijn fietsschoenen?  En oja, waar is toch mijn fietsbril?  Die vragen moeten eerst beantwoord zijn, eer ik op de fiets spring. Zit ik dan eindelijk op de fiets, schiet er door mijn hoofd dat een reserveband handig is om mee te hebben en natuurlijk de bandenlichters.

Speelt mijn vergeetachtig alleen met fietsen op? Nee hoor, ook als ik ga zwemmen moet ik regelmatig terug naar huis om óf de zwembril óf de handdoek op te halen. Als klap op de vuurpijl was ik tijdens het trainingsweekend op Texel mijn hardloopschoenen vergeten mee te nemen. Gelukkig was er een clublid die extra hardschoenen had meegenomen, zodat ik kon meedoen aan de hardlooptrainingen. Deze vergeetachtigheid heb ik sinds kort redelijk getackeld omdat ik nu alles in één rugzak prop. Ik schrijf bewust “redelijk” want mijn portemonnee of sleutels zitten niet standaard in de rugzak.

Het is deze vergeetachtigheid die mij angst inboezemt voor het meedoen aan een triatlon. Het zou mij namelijk helemaal niets verbazen dat ik voor de start van een triatlon mij ineens bedenk dat het meehebben van een fiets wel heel handig zou zijn. Of dat ik in de wisselzone mijn fiets of hardloopschoenen niet meer kan vinden.

Met een beetje hulp is deze vergeetachtigheid te omzeilen. Wat lastiger te omzeilen is, is het wisselen van de verschillende kledingstukken. Is het uittrekken van een natte zwembroek voor mij al een opgave, kun je nagaan hoe dat is met een wetsuit in de volle hevigheid van de wedstrijd. In de kleedkamer van het zwembad sta ik regelmatig te huppen op een been om de andere voet uit een zwembroek te krijgen. Is dat probleem eenmaal verholpen, komt het probleem aantrekken van kleding om de hoek kijken. Ook dan sta ik met enige regelmaat te trekken aan een shirt die maar niet over mijn rug heen wil. U heeft waarschijnlijk een beeld van mijn enorm gebrek aan wisseltechniek.

Afgelopen zaterdag organiseerde de VZC een wisseltraining. Dit was voor mij de uitgelezen mogelijkheid om van de meester zelf de kneepjes van het wisselvak onderwezen te krijgen. De training begon met wat handige truckjes om zo snel mogelijk op de fiets te springen. Dit deden we eerst met de fietsschoenen aan. Dit ging vrij snel goed. Hierna voerde Rob de moeilijkheidsgraad op. De opdracht was om de fietsschoenen tijdens het fietsen aan te trekken. Dat klinkt makkelijker dan het is. Je moest namelijk de fiets met ingeklikte schoenen klaar zetten. En wat doet zwaartekracht met ingeklikte schoenen? Precies die zorgt ervoor dat de schoenen op hun kop onder de trappers bungelen. Nu is dat op zijn kop hangen van schoenen op te lossen met elastiekjes. Nee het echte probleem is de voet tijdens het fietsen in de schoen te krijgen. Als Rob het voordoet ziet het er zo simpel uit. Binnen geen tijd zitten zijn schoenen vast en is hij er als een raket vandoor. Nee dan ik, rechtervoet gaat prima maar de linkervoet bleef problemen geven. Het wilde maar niet lukken om de voet in de schoen te krijgen. Dan zat de lip van de schoen in de weg. Dan weer zat de achterkant van de schoen dubbelgevouwen waardoor mijn voet niet meer in de schoen te krijgen was. Aankrijgen van de schoenen is een dingetje, laat staan uitkrijgen. Rob deed het een voor en ik deed het hem niet na. Het einde van het liedje was dat ik met een fietsschoen vast (de linkerschoen) door de wisselzone rende op zoek naar mijn hardloopschoenen.

Was het dan alleen maar kommer en kwel? Nee ik ben ook gerustgesteld. Kleding wisselen hoeft niet want je zwemt, fiets en loopt in het zelfde pakkie: het zogenaamde trisuit. Sokken doe je niet aan, want dat kost tijd en tijd is kostbaar. Die neem je ook niet mee en kan ik dus ook niet vergeten.

Kortom, ik ben een hoop wijzer geworden en ook een klein beetje gerustgesteld.