Intervallen werkt dat wel?

Er gaat voor mij niets boven lopen in de natuur. Het weidse landschap, het geluid van een roffelende specht of “witte wieven” maken mijn hoofd leeg. Mijn koppie is dan niet meer bezig met kleine pijntjes in mijn kuit of knie maar wel met de rust die van de natuur uitgaat. Logisch dus dat ik mijn trainingsrondjes zo plan dat ik binnen twee kilometer in de natuur ben. Na een dikke vier jaar in Wageningen te wonen weet ik de mooie plekjes wel te vinden. Ondanks dit laat ik mij soms nog wel eens verrassen door een klein zandpad dat door de Wageningse Eng kronkelt of een trail dat mij door het Renkums beekdal leidt.

Aan het meedoen aan een wedstrijd stel ik maar een eis; het moet een route door de natuur zijn. Door de jaren heen deed ik aan veel mooie wedstrijden mee. Zo liep ik de Zevenheuvelenloop, de Posbankloop en de Hoge Veluwe Loop.

Dit jaar verscheen er een nieuwe loop op de agenda: De Stevensloop in Nijmegen. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; het viel een beetje tegen. De omgeving van Nijmegen kent mooie gebieden. Vele kilometers fietste ik door de Ooijpolder. Kapot ben ik gegaan in het gebied van Berg en Dal en keek mijn ogen uit in het weidse landschap rond Groesbeek. Jammer genoeg voerde de Stevensloop niet door die mooie gebieden. Het enige stukje natuur waar we doorheen liepen lag aan de noordzijde van de Waal. De rest van het parcours liep door industriegebied, woonwijken en een grote bouwput. Het is deze bouwput waar ik hoop uit put. Hoop voor de toekomst van de Stevensloop. Want pretenties heeft deze loop wel. De bouwput waarin we liepen schept ruimte voor de rivier.  Het is nu onooglijk lelijk met veel beton, graafmachines en hopen zand. Er wordt nog tot eind 2015 gebouwd maar dan moet het project klaar zijn en kan de natuur beginnen met bouwen. Daar vestig ik mijn hoop op dat de Stevensloop ooit door het rivierpark over het nieuwe eiland de Stevensloop voert.

Was het dan alleen maar kommer en kwel? Nee dat dan weer niet. Het parcours bleek een heel snel parcours te zijn. Aan het begin van de wedstrijd feliciteerde Pieter mij al met behalen van een nieuw persoonlijk record op de halve marathon. Dat leek mij toen nog een beetje voorbarig. Maar toen ik de eerste vijf kilometer binnen vijfentwintig minuten liep, was een verbetering van mijn persoonlijk record binnen handbereik. Maar de wedstrijd is lang. Het vervelende stuk langs de woonwijk zorgde dat mijn tijd iets terugliep. Maar een bandje dat langs de kant de lopers aan het opjutten was zorgde ervoor dat ik de snelheid weer hervond. Na de woonwijk liep ik weer in de natuur en kon ik het pijntje dat aan de binnenkant van mijn knie dat begon te ontstaan even vergeten. Bij de opgang naar de Oversteek kwam het pijntje weer terug maar nu om niet meer weg te gaan. Na de Oversteek liep ik door een uber saai stukje industrieterrein dat niet veel goeds deed om het pijntje naar de achterkant van mijn hoofd te krijgen. Gelukkig was het geen groot terrein want voordat het echt vervelend werd liep ik alweer langs de Waal richting de Valkhof waar de laatste grote uitdaging op mij wachtte.  De Voerweg was het laatste obstakel dat genomen moest worden. Na deze puist was het nog even bikkelen. De tijd stopte op 1 uur 49 minuten en 12 seconden. Dat betekent dat ik mijn pr met zes minuten verbeter. Hoe dit kan? Intervaltraining van Rene. Sinds november vorig jaar probeer ik zoveel mogelijk zijn training op maandag te volgen. Het is zwaar maar de resultaten zijn er naar. Als ik het volhoud op de trainingen te blijven volgen ben ik benieuwd wat er nog mogelijk is. Hoe dan ook ik ben erg blij met de gelopen tijd. Nu maar hopen dat in de aankomende jaren het parcours van de Stevensloop aantrekkelijker wordt. Dan wordt het allemaal nog leuker.