zondag 20 januari 2013

Runners high.


                                     Runners high.

Temperatuur tegen of net onder het vriespunt, een waterig zonnetje en goede zin. Wat heeft de mens nog meer nodig om een lekker eind hard te lopen? Voor mij stonden in ieder geval alle seinen op groen. Ondanks dat ik nog niet zo heel lang in Wageningen woon, beschik ik wel over een aardig arsenaal aan hardlooproutes. De loopafstanden variëren van vijf tot twintig kilometer. Onder deze ideale omstandigheden koos ik voor een middenafstand van ongeveer twaalf kilometer. Ongeveer twaalf kilometer omdat ik van te voren nooit zeker weet of ik de bedachte route ook precies zo loop. Het kan gebeuren dat ik zo lekker loop dat ik een extra straatje om ga, of juist een straatje minder, omdat de knie niet wil meewerken.

De gekozen route voert mij van Wageningen naar Nol in ’t Bosch. Dan door het bos om via het arboretum uit te komen bij de Nederrijn en dan terug naar huis. Na het omkleden in sporttenue en het activeren van Nike Running stapte ik de deur uit. Direct vulde mijn longen zich met de frisse winterlucht. Even ging er een rilling over mijn rug. Het verschil tussen de warme huiskamer en de koude buitenlucht was toch meer dan ik binnen kon vermoeden. Met dit winterweer is het zaak niet te snel van start te willen gaan. Eigenlijk start ik altijd behouden omdat ik van naturen een diesel ben. Het duurt bij mij wat langer eer ik warm ben.

De eerste kilometers voerde mij de stad uit en de Wageningse Eng in. Terwijl wolkjes adem de koude lucht ingeblazen werden, genoot ik van het uitzicht. In de verte doemt het bos al op. Links en rechts van de weg liggen verspreidt wat boerderijen terwijl het geblaf van een hond de stilte verbreekt. Zodra de hond het wel genoeg vond en stopte met zijn waakzaamheden, keerde de stilte terug in de Eng. Deze lekkere stilte wordt in de bossen alleen maar sterker. Weinig mensen zijn in het bos te vinden. De eenzame zwijgende fietser die een vrouw met hond passeert daargelaten. Na wat draaien en keren kom ik bij de rotonde van de scheidingsweg uit. Na de rotonde neemt een smal pad mij mee naar de plek waar tot voor kort het hotel op de berg stond. Het hotel bleek niet opgewassen tegen de moderne tijd en moest plaats maken voor een modernere variant. Het nieuwe hotel zou volgens de ontwikkelaars beter op het arboretum moeten kunnen aansluiten. Prima deze natte kreet, als het maar niet mijn hardlooprondje in de war gooit. Een van de mooie dingen van het arboretum zijn de vergezichten. Op deze heldere winterdag zou je tot Nijmegen kunnen kijken. Verder gaat het, trappetjes af en op naar de veerweg. De uiterwaarde zijn door de rijp maagdelijk wit gekleurd. Heckrunderen die aan de oever van de Nederrijn staat, steken scherp af tegen het witte decor. De schapen die onderaan de dijk staan, zijn daarentegen minder goed te zien. Te horen des te beter want hun geblaad verraad ze.

De natuur, de stilte en de rust die van deze omgeving uitgaat, geeft mij vleugels. Gedachtes in mijn hoofd hebben vrij spel. Problemen, stress of zorgen maken plaats voor euforie. Met elke kilometer ontstaat het gevoel dat ik net iets boven het asfalt loop. Soms kost het meer moeite om hard te lopen, vandaag niet. Vandaag gaat het als vanzelf.

Met een voldaan gevoel draai ik de straat in die het einde van route inluidt. Zodra ik op “end race” druk feliciteert Paula Redcliff mij met mijn beste tien kilometer ooit. 

Geen opmerkingen: