Het begin.
De afspraak maakte ik al twee jaar eerder. In 2011 had ik
mij namelijk voorgenomen om mee te gaan doen aan een triatlon. Welke triatlon?
Geen idee. Hoe ik mij moest voorbereiden? Geen idee. Welke afstand? Je raad het
al, geen idee. Beginnen aan, laat staan het volbrengen van een triatlon zou geen
gemakkelijke opgave worden.
Als jonge jongen zat ik aan de buis gekluisterd te kijken
naar de triatlon van Almere. Eén van de herinneringen aan die triatlon was een man die
helemaal alleen over een dijk hardliep. De vlaggen langs de weg wapperden
heftig in de harde wind. Achter de loper ging de zon langzaam onder, terwijl de
motor met commentator verder bij de hardloper wegreed. In mijn ogen moest je uit puur graniet gebeeldhouwd zijn om zo’n
monstertocht te volbrengen. Aangezien ik mijzelf niet tot deze categorie
rekende ging ik op voetbal.
Voetbal bleek voor mij niet weggelegd. Het ontbrak mij
simpelweg aan balgevoel, iets dat best wel essentieel is bij een balsport. Dit
gemis betekende het einde van mijn sportcarrière. Jaren later op Curaçao
hervond ik sportplezieren. Daar werd ik besmet met het mountainbike virus. Het
eiland leent zicht daar prima voor!
Terug in Nederland kreeg ik tijdens het fietsen last van mijn knie. Om
niet tonnetje rond te worden zocht ik naar een sport die dat kon voorkomen. Na
wat omzwervingen kwam ik bij het hardlopen uit. Nadat de knie weer pijnvrij was,
pakte ik het fietsen weer op. Het mountainbiken in Nederland gaf mij niet
dezelfde voldoening als op Curaçao en daarom ben ik overgestapt naar
racefietsen. Hardlopen bleef ik wel doen maar op een lager pitje. Het kwam niet
in mij op om de twee sporten te combineren en verder uit te breiden met zwemmen.
Tot op oudejaarsavond. Mijn toekomstige vriendin stelde voor om samen één achtste triatlon
te doen. Ach, ik was super verliefd, dronken en wilde indruk maken dus natuurlijk
zei ik volmondig ja! 2011 Verstreek zonder dat ik een triatlon volbracht. Wel
was het triatlonzaadje geplant.
Het triatlonzaadje ontkiemde vorig jaar toen ik Thirza tegen kwam die al aan
verschillende triatlons meedeed. Volgens haar is alles wat je nodig hebt om
succesvol te zijn in een triatlon een
set gezonde hersenen en doorzettingsvermogen. Aangezien ik de twee genoemde
zaken bezit overtuigde mij dat. Enkele weken later meldde ik mij voor de aller
eerste zwemtraining. Wat bleek, een van de zwemtrainers was Rob Barel. Eén van die granieten
mannen die ik in de jaren tachtig in Almere zag acteren. Het lood zakte in mijn
Speedo. In gedachte zat ik weer op de bank, duim in mond gebiologeerd te kijken
de televisie Een warme handdruk van Rob bracht mij terug in het zwembad. Rob
Barel bleek gewoon en aimabele man te zijn die sporten gewoon leuk vindt.
2012 werd 2013 en het doel is duidelijk: dit jaar wil ik een triatlon
volbrengen. Voor ik veertig word wil ik één achtste triatlon gedaan hebben. Het tweede doel is
om in augustus in Veenendaal de olympische triatlon afstand te doen. De weg is
lang. Veel trainingen zullen nodig zijn om mij klaar te stomen voor welke
triatlon dan ook. Maar ik ben gemotiveerd en klaar om aan deze klus te
beginnen.
Deze blog houdt u op de hoogte van al mijn belevenissen op de weg naar
triatlon van Veenendaal. Over alle pieken en dalen zal ik u in deze blog in
detail informeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten